bakıyor mudur?indirsem n'olur ki?
ben de dışardan gelen seslerin parçası olabilmek istiyorum.
burdayım işte, neden herkes bundan habersiz gibi davranıyor, neden kimse itiraz etmiyor burda böyle tek başıma kalmama?
hak etmişim, peh!
sen bana bunu yapma hakkını nasıl hak ettin peki?
dışarda mızıkçılık yapabileceğim bir oyun var, ben burdayım tek başıma.
neden yüzümü tahtaya dönecekmişim hem?
bari ışığı görme hakkıma elleşmeseydin.
arada gelip bakacakmış, bak bakalım!
ne göreceksin ki koca sınıfın içindeki küçücük benden başka?
gözlerini o delikten içeri sokmalısın unutma, duvarın dibindeyim geçerken göremezsin.
neye mi söyleniyorum?
cezalıyım; pencerelere bakmam yasak, pencerenin dışında olmam zaten yasak, iki bacağımı kullanmam bile yasak.
sorarsanız "cezalıyım" diyecekmişim, peh.
neden diye sorarlarsa "sesim çok çıkıyormuş" da dememi ister misin öğretmenim?
büyüyünce de geçmeyecek ayrıca.
bağırtacaklar önce beni, sonra sesim çıkıyor diye kapatacaklar bir yerlere.
ben büyüdükçe, sesim çıkmaya devam ederse değişecek tabi bazı koşullar, aynı kalır mı hiç!
pencereler küçülecek en başta.
tahta kapılarda delikler olmayacak, demir kapıların altından ışık sürülebilecek yalnızca.
pencereler boyumla yarışırmışcasına daha yükseğe çekilecek ki dışarıya olan özlemlerim ben yaşlandıkça büyüsün.
yıllar geçsin ve ben özlediğim bir dünyayla yaşlandığımı bilmem kaçıncı kez fark edeyim bir sabah uyandığımda gene.
sen, söz sahibi olan!
sakın uykularını bölme sen işini yapmıştın di mi?
uyu (!)
(Yazı: Gülşah Sütlüoğlu, Fotoğraf: Aslı Öktener Köse)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.